To ja, profesjonalny pełnomocnik, na którego nakłada się obowiązek płacenia za Klienta.
To ja, profesjonalny pełnomocnik, który ma poszukiwać dowodów za Klienta.
To ja, profesjonalny pełnomocnik, który ma podpisać akt oskarżenia za Klienta (choć sam się z nim nie zgadza).
To ja, profesjonalny pełnomocnik, który ma zapłacić substytutowi 250 złotych za czynność, gdy sam za całą sprawę dostanie od Państwa 180 złotych (netto).
To ja, profesjonalny pełnomocnik, który ma mieć sprawne łącze internetowe, by wziąć udział w zdalnej rozprawie, choć Państwo nie dokłada do niego ani grosza.
To ja, profesjonalny pełnomocnik, który jedzie na rozprawę wiele kilometrów, by stawić się na rozprawie, która ostatecznie się nie odbędzie.
To ja, profesjonalny pełnomocnik, który musi upominać się o zwrot przyznanego mu wynagrodzenia, na które pracował przez kilka lat i nie zobaczył do tej pory za to nawet złotówki.
To ja, profesjonalny pełnomocnik, który nie może poprosić o przedłużenie czasu na wniesienie zażalenia.
To ja, profesjonalny pełnomocnik, na którym spoczywa obowiązek płacenia ZUSu, by móc reprezentować Klientów z urzędu, a Państwo mu za to grosza nie zwraca.
To ja, profesjonalny pełnomocnik, który nie może zachorować, gdy biegnie czas na apelację.
To ja, profesjonalny pełnomocnik, który musi sprawdzać, czy nie odebrano mu dostępu do Portalu Informacyjnego, aby nie przepadł mu termin ustawowy.
To ja, profesjonalny pełnomocnik, którego klienci – i to w świetle przepisów – są traktowani inaczej od osób, które pełnomocnika nie mają.
To ja, profesjonalny pełnomocnik, który musi się tłumaczyć z tego, że nie może przyjść chory do pracy.
To ja, profesjonalny pełnomocnik, który oczekuje jedynie, aby traktowano go jak człowieka.
[AUTORZY ANONIMOWI]